Keeper´n til Tunisia

Jo Istad er tretten år gammal. Han skal installere plattfotsolar og har planar om å spele seg til fast plass på gutelaget i fotball. Jo og vennene hans er også ivrige samlarar av fotballkort, men det er eitt kort ingen får tak i. Heilt til kompisen Einar plutseleg står utanfor soveromsvindauget hans. (NB! Det er ein liten feil i ingressen og lydfila her samanligna med antologien)

2
Det begynner plutseleg

Ja, det gjer det. Det begynner med at nokon kastar småstein på vindauget til soverommet, før ei velkjend, skjerande pipestemme gjer seg gjeldande:

– Jooooo! Er du vaken?

Eg veit straks kven det er.

Det er Einar.

Kven andre kunne ha funne på å vekke meg på ei slik ukristeleg tid? Eg kastar eit raskt blikk mot vekkar- klokka: Halv ni.

Det er elleve dagar, tre timar og førtifem minutt til eg skal installere plattfotsolar.

Eg kan høyre Hedvig grynte misfornøgd i underkøya, idet eg smyg meg ned på golvet, berre iført truse og ei beige T-skjorte.

– Skund deg! masar Einar ein eller annan stad utanfor.

– Kva er det som står slik på! stønner eg.

Eg er trøtt og sur, ja, eg merkar at eg vil ha meg fråbedt slikt mas om morgonen – midt i sommarferien. Det er ikkje måte på kva ein må finne seg i.

Så drar eg gardinene til sides.

Først no ser eg Einar. Han står der like utanfor vindauget, midt i blomsterbedet, oppkava og andpusten som ein fuglehund etter eit besøk i eit hønseri. Det lange håret hans er enda meir bustete og uregjerleg enn vanleg.

– Pølsa har fått tak i Keeperen til Tunisia! seier han.

Eg mister tråden eit lite sekund. Kan ikkje tru det. Det må vere ein dårleg spøk.

– Skjønar du ikkje norsk? seier han. – Skjønar du ikkje kva som står på spel?

Jo, eg skjønar. Skjønar berre altfor godt. Pølsa har fått tak i Keeperen til Tunisia. Det er det mest deprimerande eg har høyrt på lenge.

NB! På grunn av opphavsrettar kan vi ikkje publisere meir av teksten.