Vente på vind

Venga bur heile sommaren saman med morfar på ei øy. Her køyrer ho båt og blir kjend med Rut. Ein dag må Venge og morfar ta båten til fastlandet, men byggjer det opp til uvêr?

Morfar går om bord i båten med den gamle, rutete reiseveska i den eine handa og meg i den andre. Kapteinen kjem ned frå brua og går fram og tar han i handa. Han lurer på kva som står på. Er morfar sjuk? Han skal vel ikkje forlate øya?

«Ti år», mumlar morfar, og først skjøner eg ikkje at det er svaret på spørsmålet eg prøvde å stille bakpå firhjulingen tidlegare.

«Det er ti år sidan sist», seier han.

«Då er det sanneleg på tide», ler kapteinen.

Stor og tjukk er han, kapteinen, og han har gullbroderi på jakka. Det er meininga at han skal sjå stilig og viktig ut, men kleda er skitne og skrukkete, og slipset har glidd ut til sida, og det stikk svarte, krøllete hår fram frå under kragen. Skjegget er bustete, og lua sit skeivt.

Morfar ser ulykkeleg på den gullpryda tjukkasen. Han seier ikkje noko meir for å forklare seg. Peikar mot horisonten og seier at no kjem uvêret.

«Det er nok best at du skundar deg å kaste loss.»

Men kapteinen held berre fram med å le.

«Uvêr? Du er visst litt sjuk likevel.»

Det er som han brummar då han peikar ut mot vatnet som ligg blankt og stille.

Då går morfar forbi han, og bak meg kan eg framleis høyre latteren til kapteinen.

 

*

Morfar vil sitje inne, men eg blir ståande på dekk. Eg ser på øya som blir mindre og mindre, og på vatnet rundt båten som skummar og kvervlar. Eg ser opp mot fyret, men greier ikkje å få auge på albatrossen. Var det verkeleg den? Såg eg han? Var det ikkje berre fantasi?

Borte på kaia, som vi akkurat har forlate, er det fullt av snikkarbuksekarar som lastar firhjulingar, lastemopedar og traktorar. Sommargjester som skal køyrast til hyttene dei har leigd. Matvarer til butikken. Verktøy til fiskarane og bonden.

Men då ser eg noko svart og flagrande kome springande ut på brygga. Eg ser folk snu seg etter henne då ho spring utover. Eg har aldri sett henne bevege seg så kjapt før. Ho spring, og det ser ikkje ut som ho har tenkt å stoppe. Som om ho skal fortsetje heile vegen ut til kanten av brygga, rive av seg kleda i farten og hoppe uti og svømme etter båten.

Men det gjer ho jo ikkje.

Ho liksom bråstoppar, som ein teikneseriefigur, liksom sklir til idet brygga sluttar, og så står ho der berre og pustar og ser etter oss. Eg løftar armen og vinkar.

Men ho berre står der og stirar då båten byrjar å svinge rundt odden, og ho blir mindre og mindre, og til slutt blir ho borte bak berget, og i staden ser eg steinstranda. Og der ligg snipa. Ho har dratt presenningen over, akkurat slik eg og morfar bruker. Ho har lagt steinar på, så han ikkje skal blåse bort, ser det ut som.

Båten driv bort frå øya. Alt blir mindre. Eg ser berget og fyret, og eg skimtar stranda. Det er alt. Ein kan ikkje sjå trappa og ikkje hustaket. Ingen fuglar. Snart er øya berre eit lite berg borte i horisonten.

Då kjenner eg eit første vindpust. Det kjennest kaldt. Eg grøssar.

Eg ser utover vatnet og legg merke til at det har byrja å kruse seg, det er til og med små bølgjer. Og då eg ser bort mot horisonten, er dei der.

Skyene.

Store, blågrå, somme nesten lilla, skyer som tårnar seg opp som røyk, som sakte veltar opp rett frå horisontlinja. Dei ser heilt blanke ut. Som om dei er nypussa. Som digre blåmerke på himmelen.

Skyene bevegar seg sakte, som i sakte film, men det er likevel tydeleg at dei veks raskt og blir større. Dei lever.

Og kjem nærmare.

Vi køyrer rett mot dei.

NB! På grunn av rettigheiter har vi sletta deler av utdraget og lydfila.